Gearriveerdos

Wat een weer!! WAW!
Ik ben eergisteren aangekomen in Antigua, een klein oud stadje vol met gekleurde lage huizen, hobbelige kasseiwegen, een parkje als centraal punt, omringd door bergen en een vulkaan, die de rol als orientatiepunt op zich heeft genomen, iets wat zeer nodig is wegens het tweelingengedrag dat de straten hier vertonen.

‘s Avonds had Arne gereserveerd in Porque No, een piekklein barretje met op het zoldertje 3 tafeltjes waar je heerlijke boritos en dergelijke naar binnen kan spelen tegen een schattig prijsje. Maar toen we om half 10 in onze kamer arriveerden (in een gebouw met verschillende studentenkamers, een binnenplein met tuin en een dakterras met een uitzicht om U tegen te zeggen) zag m’n jetlag z’n kans schoon om tegen 100per uur binnen te vallen en viel ik als een blok in slaap.

Gisterenavond had ik daar dan weer minder last van. Er werd op ons dakterras geBBQ’t (geen idee hoe dit woord op een degelijke manier neergepend wordt) met een bende studenten. De meesten waren afkomstig uit Nederland en Belgie (ik weet evenals nog steeds niet waar de twee puntjes die zich op de laatste ‘e’ van Belgie zouden moeten bevinden staan op deze Amerikaanse laptop), maar ook een Zweeds-Australische-Engelse en nog wat combinatie stond vlijtig mee vlees te bakken en op een pinata te meppen, die voor Mirandas verjaardag aanwezig was (pinata is een mottige pop uit een soort karton en een kleine overdosis aan franjes, die aan een touw heen en weer geslingerd wordt. op dit gedrocht wordt gemept met een stok tot het uit elkaar breekt en als kers op de taart spuiten er geen darmen etc in het rond, maar jawel:snoepgoed! gezellig toch?)
Het was fijn om al die mensen eens in levende lijven te ontmoeten, want een deel herkende ik vanuit Arne’s verhalen. Hoe later de avond, hoe uitbundiger de gesprekken en hoe minder belangrijk de onderwerpen, tot er op een punt besloten werd om nog gauw de laatste live-noten te gaan meepikken in een toffe bar waar elke woensdag live-muziek te bewonderen valt. Het is een ervaring op zich om een bar verlaten rond 24u ipv binnenkomen en dat ritme zal ik wel snel gewoon worden als ik hier blijf, want alles is hier tegen 1u gesloten, wat maakt dat het aperitieven rond 5u begint en er tegen 20u al gedanst en gezongen wordt. Persoonlijk juich ik zo’n dingen alleen maar toe, zeker als je weet dat je in de week om 8u in de Spaanse les moet zitten om een overdosis aan nieuwe woorden moet incasseren.
Maar voorlopig hoor ik nog bij de bevolking die lesloos door het leven gaat en dus vooral niet let op tijd of andere dingen..

Maandag zou ik beginnen met Spaanse les, en daarvoor tref ik op deze moment al enige voorbereidingen, als in woordjes leren en babbelen met bompa’s in het park als Arne school heeft. Maar door omstandigheden heb ik plots ook het prachtige plan bedacht om toch maar te gaan rondtrekken, dus het voorbereiden van de Spaanse lessen gaat gepaard met opzoekingswerk ivm vervoer en plaatsen waar ik naartoe kan zonder beroofd en verkracht in een beek te worden gedumpt. Mijn zelfkennis rijkt op deze moment net ver genoeg om te weten dat ik nog steeds beter een taal leer door ze gewoon te spreken als wel gebogen over een boek woordjes in m’n hoofd te rammen.
Maar ik moet de impulsiviteit misschien niet laten winnen van de realiteit, of misschien ook wel, dat is mijn dilemma van de dag. Misschien eerst nog eens goed babbelen met den Arne.
Ik ga nog wat nadenken over wat, hoe, waarom en wanneer en hou jullie op de hoogte.

Buenos dias y hasta luego!