Yo man, this is a go slo island!
Door: Xanthe
Blijf op de hoogte en volg xanthe
20 Maart 2013 | Guatemala, Antigua
Buenos!
Terwijl de heerlijke muzieknoten door mijn koptelefoon blazen en de brandende zon ervoor zorgt dat mijn huid schreeuwt om een laag antikankercreme heb ik besloten dat het nog eens tijd is om wat informatieve zinnen neer te tokkelen over mi vida loca en Guatemala y Belize.
Na het hiken en chillen aan Lago de Atitlan besloot ik om een weekje in my hometown rond te slenteren, want dat had mijn schoolwerk en woordengeprop mij in de eerste weken ontnomen. Zo gezegd zo gedaan legde ik mezelf die week geen enkele verplichting op, zonder er jammer genoeg rekening mee te houden dat Arne altijd voor school moest werken, Judith met haar ouders op pad was en geen enkele andere leuke mensen verplichtingloos waren.. Gevolg hiervan: dag 1 vond ik het alleen rondlopen, koffie drinken, wat werken op mijn laptop in gezellige barretjes, wat lezen op het dakterras enzo allemaal heel nuttige tijdsbestedingen en beleefde ik zelfs plezier aan het alleen zijn. Dag 2 dacht ik hier echter al anders over en had ik het wel gehad met het ronkuieren op een eenmansmanier. Was ik maar geboren met de typische vrouwennoodzaak om zoveel mogelijk te shoppen en hier massa’s plezier aan te beleven, dan had ik mij hier waarschijnlijk gemakkelijk langer dan een week kunnen bezighouden in alle kleine winkeltjes en marktjes. Maar helaas. Shoppen, daar ben ik niet voor op de wereld gezet . Een alleenmens ben ik ook al niet, dat wist ik al langer dan vandaag, maar ik had verwacht dat ik het wel iets langer dan twee dagen zou uithouden.. Gelukkig kwam op dag 3 mijn redding: Dionne. Una chica sympatica en een vriendin van Judith uit Amsterdam die hier ook gestrand was om Spaans te leren. Samen met haar vulden we onze dagen met rondlopen, koffies en biertjes drinken, naar het uitkijkpunt over de stad wandelen (waardoor ik er nogmaals op gewezen werd dat mijn conditie moeilijk vindbaar ergens onder 0 ligt ondertussen), en de avonden werden gezamenlijk met zij die daar zin in hadden doorgebracht in onze stamcafés, Porque No, No Se en Rainbowcafe.
Die vrijdag was er een afscheidsfiesta georganiseerd door onszelf op school waar iedereen die daar nood aan had mee kon komen eten en drinken met musica en vivo op de achtergrond, om ons despues gezamenlijk te ergeren aan de koppijnbezorgende snertmuziek die via de usb-sticks van onze leerkrachten door een muur van muziekboxen werd geblazen (onze I-pods weigerden die avond de samenwerking met Sony). Gelukkig lag het niveau van smaak op dat uur van de dag al iets lager, zoals dat hoort op een vrijdagavond, en werd er alsnog wat heen en weer gezwalpt op de commerciële muziekachtige geluiden . Gepropt in de laadbak van een pick-uptruck gingen we het feest verder zetten in Coyote Rocho (waar van tijd tot tijd een Happy Hour is, all night long, van 5 quetzal a.k.a. 50 eurocent per gin-tonic, mojito, cuba libre, vodka orange,..en niet eens met een kleine dosis alcohol! Topkeet!).
Uitslapen, inpakken en in de nachtbus stappen stond voor de volgende dag op het programma. Wij met 6 chica’s naar Flores en Tikal, en Arne naar Honduras om daar Roel, Matti en Senne te bezoeken.
Ik wist al lang op voorhand dat Tikal niets voor mij ging zijn (ook al wordt het door sommigen beschreven als mooiste plek in Guatemala), maar zoals ik wel eens vaker de foute beslissingen neem propte ik mezelf toch vrolijk mee in een shuttle vanuit Flores (waar we in een hostel sliepen), om 5u s'ochtens, na een nachtbusrit van 9u, om mee te gaan kijken naar de ‘adembenemende’ Mayatempels in Tikal. Via Google had ik niet met een slaapkop op alle trappen van alle tempels moeten klimmen en dezelfde beelden kunnen spotten. Maar neen, wij betaalden liever 30euro om 4u lang rond te dwalen in de jungle tussen de apen, krokodillen, toucans, andere jungledierachtigen (leuk) en te luisteren naar de gids die een overdosis aan info uitkraamde waar ik de helft nog niet van begreep, waarna hij standaard vroeg of er nog vragen waren (minder leuk). Die waren er uiteraard nooit, want hij vertelde al alles wat er te vertellen viel, tot in het kleinste detail. Daarnaast maakten we massaal allemaal dezelfde foto's van dezelfde tempels, dezelfde bomen, dezelfde dieren, dezelfde alles, dezelfde als die van Google.
Ik werd overdonderd door een schoolreisgevoel en gedroeg mij dan ook zeer toepasselijk ('zijn we bijna klaar?' 'moeten we die tempels echt ook nog zien?' 'het is te waaarm' 'ik ben moe en blijf liever beneden zitten alswel ook tempel 27 te beklimmen, mits deze er toch hetzelfde uitziet als alle voorgaande tempels, incl. uitzicht'>om dan toch maar tempel 27 mee te beklimmen..). Ik was hierin niet de enige. Die nachtbusreis en de onwil om de diehard tourist uit te hangen moeten er voor iets tussen hebben gezeten..
Zwemmen in het meer waarin Flores zich bevind (klein schiereilandje), eten en veel te vroeg naar bed gaan werden als opvulling gebruikt voor de rest van de dag. Heel de dag chillen aan een zwembad en aan het meer werden de opvulling voor dag 2.
Om 5u in de ochtend kropen Anne, Juju en ik op dag 3 in de bus richting Belize, een buurland van Guatemala. Ik heb nog nooit een grens meegemaakt die zo opvallend aanwezig was, in de zin der het betreden van een ANDER land. Spaans werd plotsklaps Engels, Guatemalteken met en Peruaans-Indianenuiterlijkt werden omgeruild voor zwarte mensen met kroezelhaar of dreadlocks, bergen waren ineens niet meer aan de orde en de Surinaamse herinneringen raasden tegen 200km/u door mijn lichaam. De zee en het Caye Caulker eiland waren andere koek. Na een bootrit van 50 minuten belandden we op een witzandeiland met palmbomen ergens recht in de Caraibische zee met overdreven blauw water dus. Prachtig.
De eerste twee dagen hingen we wat rond op het eiland, te voet of op een golfcar die we van iemand die we daar hadden leren kennen in beslag namen. De gaspedaal werd soms iets te diep ingedrukt met de volgende reacties als gevolg: ‘yo man, this is a goo sloo island man!’, geroepen door rastamannen van wie de dreadlocks net niet over de grond sleepten. We amuseerden ons op een zeer degelijke-‘chica’s onder elkaar’- manier, zowel dag als nacht. Er bestond namelijk maar 1 reggaebar op het eiland waar dan ook iedereen dagelijks te vinden was vanaf een uur of 10. Nachtzwemmen, golfcarren op de landingsbaan van het eiland, rondrijden en belanden op plekken die volgens onze golfcar-eigenaar behoorden tot geheime prachtige plekken (lees: een verlaten plek waar wat onduidelijke machines voor een onaangenaam gezinder en gedreun zorgden. Ik ben blij voor Juju dat zij op een gegeven moment vroeg ‘waar toch die speciale housemuziek’ vandaan kwam. Zij beleefde het gedreun duidelijk op een andere manier na ons groen groen grasje), op het dak van de I and I reggaebar klimmen, met overdreven veel mensen babbelen, om 1u ’s nachts de beste hamburgers van Belize verorberen, drankjes mixen in het midden van de straat, ons verstoppen voor het meest onuitstaanbaar mannelijk geval dat we ooit leerden kennen, Anne opzadelen met zoveel mogelijk zwarte mannen, op Jamaicaans-achtige manier praten, … het kon allemaal op Caye Caulker. Maar het eiland was zo klein dat we na twee dagen wel mas o menos op elke plek waren geweest naar ons gevoel, dus dag 3 moesten we iets meer vruchtbaars ondernemen. Dit bestond uit gaan snorkelen bij de Blue Hole (googelen die handel).
Vrouwen hebben het geluk dat ze in het bezit zijn van een soort gave om dingen te regelen. Van tijd tot tijd maak ook ik daar gebruik van en met deze power in drievoud sloegen Juju, Anne en ik erin om te regelen dat ik voor de snorkelprijs twee dives mee kon doen (Belize is een belachelijk duur land dus dit was mooi geregeld. You better belize it.) Een van de mannen van de diveshop had stiekem 2 tanks, een wetsuit en al het andere materiaal in de boot gesmokkeld waardoor ik op twee verschillende plaatsen in de Caribische zee 1 kon worden met het leven onder water en kon duiken tussen haaien, gigantische roggen, ruizenschildpadden en andere spectaculaire visachtigen. Maar om op deze plekken te geraken moesten we wel eerst een boottocht doorstaan van 2u. De boot hing meer boven het water dan erin, zo wild was de zee en zo overdreven hard vlogen we over de golven. Van tijd tot tijd werden er vragende blikken naar elkaar geworpen en schamele glimlachjes die zeer betekenisvol dezelfde vraag in zich hadden: ‘is dit het einde?’. Daarnaast vond ik het in het begin allemaal wel grappig en spannend om van tijd tot tijd half over boord geslingerd te worden, tot op het moment dat mijn maaginhoud had besloten om te gaan surfen op wild water… Maar eens in het water voelde ik mij weer op en top. Neen, dat duiken was zeker geen flop.
De dag erna bevond mijn maag zich nog steeds in een tegenstrijdige fase en leek het me verstandig om mijn goede vriend wc die dag niet te ver uit het oog te verliezen, en ons vissersplan te schrappen. Judith vond dat we de laatste dag wel samen moesten doorbrengen dus bleven zij, een flesje vodka en ik op het eiland terwijl Anne en Ivan samen met Earl (‘you can call me early in the morning, man‘) heel de dag in een klein bootje vissen gingen vangen. De gevangen vissen werden die avond op de bbq gezwierd en verorberd op een zeer onaantrekkelijke manier. Zo gaat dat met niet-ontgraatte vissen.
De volgende morgen (zaterdag) was het terugkeertijd. Samen met Ivan, mijn reisbuddy van die dag bemanden we een shuttle terug naar Flores in Guatemala en een nachtbus terug naar Antigua.
Om 9u ’s ochtens stond ik zondag terug in mijn dormitorio. Echt veel geslapen had ik niet in de bus, want blijkbaar denken ze hier dat buitenlanders het toch gewoon zijn van in de kou te leven, dus hoe hoger de airco hoe beter lijkt wel. Veel energie had ik dus niet perse en chillen bij de Earth Lodge (hostel met prachtig uitzicht over de bergen en dalen, 20 min van Antigua, volleybalveldje, hangmatten, ..) was dus een perfecte opvulling voor die dag, samen met Dionne, haar huisgenoot, Arne en drie Britten die hij had meegenomen uit Honduras.
Mijn Mexicoplannen hebben dus een U-turn gemaakt ( dit gebeurde toen ik besefte dat ik volgende week al terug naar huis moet). Ik heb dat plan omgeruild voor een klein weekje Antigua om een muur te gaan beschilderen van een naschools project voor kinderen. Voor de rest nog wat mee op pad met Arne en Dionne, om projecten te bezoeken in en rond Antigua en als het goed is vertrekken we vrijdag of zaterdag nog voor een paar dagen naar El Salvador (buurland) met een klein hoopje. Wanneer we terug komen is het al tijd om weder te keren naar het land der koude, regen, schoolwerk en verplichtingen, maar ook goed bier, leuke feestjes, eigen bed en vooral heerlijke mensen.
Nog een dikke week genieten dus, om dat dan verder te zetten op Belgische bodem in jullie gezelschap. Want genieten, dat moeten we doen, waar ook ter wereld ;)
Adios
Xanthe
PS: De vulkaan naast ons huis is twee weken geleden uitgebarsten. Rode, spuwende, Disneylava bestaat dus toch.
Terwijl de heerlijke muzieknoten door mijn koptelefoon blazen en de brandende zon ervoor zorgt dat mijn huid schreeuwt om een laag antikankercreme heb ik besloten dat het nog eens tijd is om wat informatieve zinnen neer te tokkelen over mi vida loca en Guatemala y Belize.
Na het hiken en chillen aan Lago de Atitlan besloot ik om een weekje in my hometown rond te slenteren, want dat had mijn schoolwerk en woordengeprop mij in de eerste weken ontnomen. Zo gezegd zo gedaan legde ik mezelf die week geen enkele verplichting op, zonder er jammer genoeg rekening mee te houden dat Arne altijd voor school moest werken, Judith met haar ouders op pad was en geen enkele andere leuke mensen verplichtingloos waren.. Gevolg hiervan: dag 1 vond ik het alleen rondlopen, koffie drinken, wat werken op mijn laptop in gezellige barretjes, wat lezen op het dakterras enzo allemaal heel nuttige tijdsbestedingen en beleefde ik zelfs plezier aan het alleen zijn. Dag 2 dacht ik hier echter al anders over en had ik het wel gehad met het ronkuieren op een eenmansmanier. Was ik maar geboren met de typische vrouwennoodzaak om zoveel mogelijk te shoppen en hier massa’s plezier aan te beleven, dan had ik mij hier waarschijnlijk gemakkelijk langer dan een week kunnen bezighouden in alle kleine winkeltjes en marktjes. Maar helaas. Shoppen, daar ben ik niet voor op de wereld gezet . Een alleenmens ben ik ook al niet, dat wist ik al langer dan vandaag, maar ik had verwacht dat ik het wel iets langer dan twee dagen zou uithouden.. Gelukkig kwam op dag 3 mijn redding: Dionne. Una chica sympatica en een vriendin van Judith uit Amsterdam die hier ook gestrand was om Spaans te leren. Samen met haar vulden we onze dagen met rondlopen, koffies en biertjes drinken, naar het uitkijkpunt over de stad wandelen (waardoor ik er nogmaals op gewezen werd dat mijn conditie moeilijk vindbaar ergens onder 0 ligt ondertussen), en de avonden werden gezamenlijk met zij die daar zin in hadden doorgebracht in onze stamcafés, Porque No, No Se en Rainbowcafe.
Die vrijdag was er een afscheidsfiesta georganiseerd door onszelf op school waar iedereen die daar nood aan had mee kon komen eten en drinken met musica en vivo op de achtergrond, om ons despues gezamenlijk te ergeren aan de koppijnbezorgende snertmuziek die via de usb-sticks van onze leerkrachten door een muur van muziekboxen werd geblazen (onze I-pods weigerden die avond de samenwerking met Sony). Gelukkig lag het niveau van smaak op dat uur van de dag al iets lager, zoals dat hoort op een vrijdagavond, en werd er alsnog wat heen en weer gezwalpt op de commerciële muziekachtige geluiden . Gepropt in de laadbak van een pick-uptruck gingen we het feest verder zetten in Coyote Rocho (waar van tijd tot tijd een Happy Hour is, all night long, van 5 quetzal a.k.a. 50 eurocent per gin-tonic, mojito, cuba libre, vodka orange,..en niet eens met een kleine dosis alcohol! Topkeet!).
Uitslapen, inpakken en in de nachtbus stappen stond voor de volgende dag op het programma. Wij met 6 chica’s naar Flores en Tikal, en Arne naar Honduras om daar Roel, Matti en Senne te bezoeken.
Ik wist al lang op voorhand dat Tikal niets voor mij ging zijn (ook al wordt het door sommigen beschreven als mooiste plek in Guatemala), maar zoals ik wel eens vaker de foute beslissingen neem propte ik mezelf toch vrolijk mee in een shuttle vanuit Flores (waar we in een hostel sliepen), om 5u s'ochtens, na een nachtbusrit van 9u, om mee te gaan kijken naar de ‘adembenemende’ Mayatempels in Tikal. Via Google had ik niet met een slaapkop op alle trappen van alle tempels moeten klimmen en dezelfde beelden kunnen spotten. Maar neen, wij betaalden liever 30euro om 4u lang rond te dwalen in de jungle tussen de apen, krokodillen, toucans, andere jungledierachtigen (leuk) en te luisteren naar de gids die een overdosis aan info uitkraamde waar ik de helft nog niet van begreep, waarna hij standaard vroeg of er nog vragen waren (minder leuk). Die waren er uiteraard nooit, want hij vertelde al alles wat er te vertellen viel, tot in het kleinste detail. Daarnaast maakten we massaal allemaal dezelfde foto's van dezelfde tempels, dezelfde bomen, dezelfde dieren, dezelfde alles, dezelfde als die van Google.
Ik werd overdonderd door een schoolreisgevoel en gedroeg mij dan ook zeer toepasselijk ('zijn we bijna klaar?' 'moeten we die tempels echt ook nog zien?' 'het is te waaarm' 'ik ben moe en blijf liever beneden zitten alswel ook tempel 27 te beklimmen, mits deze er toch hetzelfde uitziet als alle voorgaande tempels, incl. uitzicht'>om dan toch maar tempel 27 mee te beklimmen..). Ik was hierin niet de enige. Die nachtbusreis en de onwil om de diehard tourist uit te hangen moeten er voor iets tussen hebben gezeten..
Zwemmen in het meer waarin Flores zich bevind (klein schiereilandje), eten en veel te vroeg naar bed gaan werden als opvulling gebruikt voor de rest van de dag. Heel de dag chillen aan een zwembad en aan het meer werden de opvulling voor dag 2.
Om 5u in de ochtend kropen Anne, Juju en ik op dag 3 in de bus richting Belize, een buurland van Guatemala. Ik heb nog nooit een grens meegemaakt die zo opvallend aanwezig was, in de zin der het betreden van een ANDER land. Spaans werd plotsklaps Engels, Guatemalteken met en Peruaans-Indianenuiterlijkt werden omgeruild voor zwarte mensen met kroezelhaar of dreadlocks, bergen waren ineens niet meer aan de orde en de Surinaamse herinneringen raasden tegen 200km/u door mijn lichaam. De zee en het Caye Caulker eiland waren andere koek. Na een bootrit van 50 minuten belandden we op een witzandeiland met palmbomen ergens recht in de Caraibische zee met overdreven blauw water dus. Prachtig.
De eerste twee dagen hingen we wat rond op het eiland, te voet of op een golfcar die we van iemand die we daar hadden leren kennen in beslag namen. De gaspedaal werd soms iets te diep ingedrukt met de volgende reacties als gevolg: ‘yo man, this is a goo sloo island man!’, geroepen door rastamannen van wie de dreadlocks net niet over de grond sleepten. We amuseerden ons op een zeer degelijke-‘chica’s onder elkaar’- manier, zowel dag als nacht. Er bestond namelijk maar 1 reggaebar op het eiland waar dan ook iedereen dagelijks te vinden was vanaf een uur of 10. Nachtzwemmen, golfcarren op de landingsbaan van het eiland, rondrijden en belanden op plekken die volgens onze golfcar-eigenaar behoorden tot geheime prachtige plekken (lees: een verlaten plek waar wat onduidelijke machines voor een onaangenaam gezinder en gedreun zorgden. Ik ben blij voor Juju dat zij op een gegeven moment vroeg ‘waar toch die speciale housemuziek’ vandaan kwam. Zij beleefde het gedreun duidelijk op een andere manier na ons groen groen grasje), op het dak van de I and I reggaebar klimmen, met overdreven veel mensen babbelen, om 1u ’s nachts de beste hamburgers van Belize verorberen, drankjes mixen in het midden van de straat, ons verstoppen voor het meest onuitstaanbaar mannelijk geval dat we ooit leerden kennen, Anne opzadelen met zoveel mogelijk zwarte mannen, op Jamaicaans-achtige manier praten, … het kon allemaal op Caye Caulker. Maar het eiland was zo klein dat we na twee dagen wel mas o menos op elke plek waren geweest naar ons gevoel, dus dag 3 moesten we iets meer vruchtbaars ondernemen. Dit bestond uit gaan snorkelen bij de Blue Hole (googelen die handel).
Vrouwen hebben het geluk dat ze in het bezit zijn van een soort gave om dingen te regelen. Van tijd tot tijd maak ook ik daar gebruik van en met deze power in drievoud sloegen Juju, Anne en ik erin om te regelen dat ik voor de snorkelprijs twee dives mee kon doen (Belize is een belachelijk duur land dus dit was mooi geregeld. You better belize it.) Een van de mannen van de diveshop had stiekem 2 tanks, een wetsuit en al het andere materiaal in de boot gesmokkeld waardoor ik op twee verschillende plaatsen in de Caribische zee 1 kon worden met het leven onder water en kon duiken tussen haaien, gigantische roggen, ruizenschildpadden en andere spectaculaire visachtigen. Maar om op deze plekken te geraken moesten we wel eerst een boottocht doorstaan van 2u. De boot hing meer boven het water dan erin, zo wild was de zee en zo overdreven hard vlogen we over de golven. Van tijd tot tijd werden er vragende blikken naar elkaar geworpen en schamele glimlachjes die zeer betekenisvol dezelfde vraag in zich hadden: ‘is dit het einde?’. Daarnaast vond ik het in het begin allemaal wel grappig en spannend om van tijd tot tijd half over boord geslingerd te worden, tot op het moment dat mijn maaginhoud had besloten om te gaan surfen op wild water… Maar eens in het water voelde ik mij weer op en top. Neen, dat duiken was zeker geen flop.
De dag erna bevond mijn maag zich nog steeds in een tegenstrijdige fase en leek het me verstandig om mijn goede vriend wc die dag niet te ver uit het oog te verliezen, en ons vissersplan te schrappen. Judith vond dat we de laatste dag wel samen moesten doorbrengen dus bleven zij, een flesje vodka en ik op het eiland terwijl Anne en Ivan samen met Earl (‘you can call me early in the morning, man‘) heel de dag in een klein bootje vissen gingen vangen. De gevangen vissen werden die avond op de bbq gezwierd en verorberd op een zeer onaantrekkelijke manier. Zo gaat dat met niet-ontgraatte vissen.
De volgende morgen (zaterdag) was het terugkeertijd. Samen met Ivan, mijn reisbuddy van die dag bemanden we een shuttle terug naar Flores in Guatemala en een nachtbus terug naar Antigua.
Om 9u ’s ochtens stond ik zondag terug in mijn dormitorio. Echt veel geslapen had ik niet in de bus, want blijkbaar denken ze hier dat buitenlanders het toch gewoon zijn van in de kou te leven, dus hoe hoger de airco hoe beter lijkt wel. Veel energie had ik dus niet perse en chillen bij de Earth Lodge (hostel met prachtig uitzicht over de bergen en dalen, 20 min van Antigua, volleybalveldje, hangmatten, ..) was dus een perfecte opvulling voor die dag, samen met Dionne, haar huisgenoot, Arne en drie Britten die hij had meegenomen uit Honduras.
Mijn Mexicoplannen hebben dus een U-turn gemaakt ( dit gebeurde toen ik besefte dat ik volgende week al terug naar huis moet). Ik heb dat plan omgeruild voor een klein weekje Antigua om een muur te gaan beschilderen van een naschools project voor kinderen. Voor de rest nog wat mee op pad met Arne en Dionne, om projecten te bezoeken in en rond Antigua en als het goed is vertrekken we vrijdag of zaterdag nog voor een paar dagen naar El Salvador (buurland) met een klein hoopje. Wanneer we terug komen is het al tijd om weder te keren naar het land der koude, regen, schoolwerk en verplichtingen, maar ook goed bier, leuke feestjes, eigen bed en vooral heerlijke mensen.
Nog een dikke week genieten dus, om dat dan verder te zetten op Belgische bodem in jullie gezelschap. Want genieten, dat moeten we doen, waar ook ter wereld ;)
Adios
Xanthe
PS: De vulkaan naast ons huis is twee weken geleden uitgebarsten. Rode, spuwende, Disneylava bestaat dus toch.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
