Spacekuikens

Buenas tardes gente de Belgica

Todo bien?

Hier zonder twijfel alles dik in orde, hoewel het weer er op deze donderdagmiddag wel voor zorgt dat ik me niet verplicht voel om in de zon te gaan zitten met net iets te weinig zonnecreme om toch nog maar wat bruiner te worden, mits de wolken rijkelijk aanwezig zijn op deze moment (chance misschien, want ik kan de bus antikankersmeersel niet vinden). Dus heb ik me maar in de 'kussenhoek' in de tuin van ons hostel te San Pedro bij Lago de Atitlan neergeploft met Siemens laptopje op m'n schoot om nog eens wat uitgevoerde acties neer te typen.
Even over het hostel: Voor 4euro per nacht krijg je hier een dubbel bed, een zwembad met uitkijk op het meer, dagelijkse happy hour van 4 tot 11 met cuba libres en vodka orange voor 1,5euro, een zitplek met kussens, overdreven veel kleuren en een hippieuitstraling en dit alles gelegen in een dorp-geworden-reggae-geel met een overaanbod aan leuke barretjes en restaurantjes waar je voor 2,50 euro een overdreven vol bord krijgt met lekkerheden die doorgespoeld kunnen worden met pintjes aan 0,70euro. Arne en ik krijgen driedagelijks bijna ruzie over wie er nu gaat beslissen in welk barretje we ons gaan zetten, om dan weer te worden overladen met twijfels wanneer we de menukaart te zien krijgen. Het leven kan soms zwaar zijn..Maar we zitten hier dus weer goed.

Ik bezat vorige week over mijn laatste lesweek.
Donderdag besloten El Trio (Judith, Arne y yo) om in de namiddag eventjes casual een vulkaan te gaan beklimmen, als opwarmertje voor het weekend.
Het eerste uur vloog de ene levensvragen na de andere door mijn hoofd tijdens het beklimmen van een verdorde berg tussen de electrische spanskabels die nog net zichtbaar waren in de wolk waardoor we iets te luid ademend naar boven ploeterde door het veel te lossen strandachtige zand. Die vragen bezaten inhoudelijk 1 thema: waarom in godsnaam beslissen sommige individuen om geld te betalen en in ruil een dik uur in een misselijkmakend minibusje te gaan slingeren op de Guatemalteekse bergwegen om dan een dik uur in een traag tempo, gecreëerd door vermoeidheid en tegengoesting, omhoog te stappen in een van de meest onboeiendste omgevingen die ik ooit heb mogen aanschouwen..
Het antwoord kreeg ik gelukkig ook die dag. Na de klim belandden we op een klein smal padje dat leidde naar de vulkaantop, kronkekelend langs een bergwand gelegen in een opgedroogde lavamassa. Het leek een soort zwarte woestijn met hoge bergtoppen. De wolken en de zon hadden ondertussen ook tegoei onderhandeld en besloten dat ze beide aanwezig mochten zijn op dit uur van de dag, wat ervoor zorgde dat al mijn negatieve gedachtenkronkels werden weggespoeld door een combinatie van zonnestralen en wolken die er hand in hand voor zorgden dat ons fototoestel weer overladen werd met veel te veel foto's waarvan je achteraf meer dan de helft nooit meer bekijkt.
We mochten niet helemaal tot te top van de vulkaan gaan. Misschien goed ook, want ik denk dat ik op een teleurgestelde manier in een zwart gat zou hebben zitten staren, mezelf afvragend waar toch de rode kolkende dikke smeuige disneyfilmachtige lavamassa gebleven zou zijn.
We hielden dus halt een paar dikke meters lager om daar als een bende debielen marshmellows op takjes te zitten prikken om ze zo te laten smelten in de warme holtes van de vulkaanzijkant. Ik heb nooit begrepen wat mensen lekker vinden aan marshmellows, laat staan als ze gesmolten zijn en het gevoel van een overdosis aan suikers en vetzakkerij met zich meebrengen. Toch propte ik mezelf die late namiddag vol met dat spul om hier tijdens en na ongelooflijk veel spijt van te hebben dat gepaard ging met een soort misselijkheid die alleen gecreëerd kan worden door deze troep.
De wolken en zonnestraalcombinaties werden in samenspel met onze marshmellowboom nog eens veel te vaak vastgelegd op foto en zijn een van de dagen te zien in het album 'Guatemala' te Facebook.

Vrijdag was m'n laatste lesdag en mocht ik eender wat vertellen, zolang het maar in het Spaans gebeurde met liefst zoveel mogelijk geziene theorie en 'por favor xanthe, vervang het mime-spelen door zoveel mogelijk spaanse woorden'. De Engelse taal voelde zich die dag wat buitengesloten en spande samen met de gebarentaal, om mij zo in de steek te laten met m'n Spaanse 'kennis'. We besloten dan maar vrienden te worden en samen zorgden we ervoor dat ook deze les m'n leerkracht geëntertaind werd in een stotterend soort Spaans. Dit door verhalen te vertellen met onderwerpen als polsbreken, op reis gaan met the boys, sketches filmen in de Macro met Bieke, en meer van dat.
De les werd 20min te laat afgerond omdat Rudy (eigenlijk heet hij Fabricio de stiekemerd, maar om de een of andere idiote reden vond hij Rudy beter klinken en gemakkelijker als leerkracht) het einde van het Corsicaverhaal zeker niet wou missen, waarna hij me ook snel even een vriendschapsverzoek stuurde via Facebook, om zo beelden en verhalen met elkaar in contact te brengen.

Thuisgekomen gebruikte ik ons bed als verzamelplek om alle spullen die we het komende weekend zouden moeten meezeulen klaar te leggen.
De grote rugzak zat ramvol en werd logischerwijze op de rug van hij die het grootst en sterkst is gehesen en ik mocht mezelf gelukkig prijzen met de kleine rugzakversie waarin de overschotjes met weinig zwaartekracht verzameld zaten. Dankuwel Arne trouwens, u hebt me veel negatieve gedachten tijdens de trektocht bespaard.
Met de chickenbus naar Xela. ‘Met twee bussen zijde der binnen de 4u voor 35quetzales’, yeah right. 37 bussen en 59 qeutzales later kwamen we welgeteld een uur te laat aan op onze informatiemeeting over de trekkerstocht waaraan we de volgende morgen rond 6u zouden beginnen. Tijdens het informatieoverdragen kregen we ieder nog 2 bussen met saus van mas o menos 24kg toegestopt met de doodleuke uitleg erbij dat ieder groepslid een deel van het rantsoen mocht meedragen. Wij waren laatst en kregen dus het waar voor dag 3. Dankuwel Quetzaltrekkers. Ik kreeg er al meteen meer goesting in..
Stipt om 4u23 bedacht 1 of andere idioot dat het een goede moment was om belachelijk luid muziek te gaan spelen in ons hostel, wat er voor zorgde dat mijn ogen om 6u bijna niet meer te vinden waren in mijn gelaat.. Helemaal klaar dus om te beginnen aan de 9u durende trektocht van dag 1, vertrekkende om half7.

De eerste tocht begon al meteen met een twee uur durende klim om daarna te belanden op de mooiste plekken op de bergtoppen met een schitterend uitzicht. Dit viel vaker voor tijdens de trip. Er werd bijna even veel gepauzeerd als gewandeld waardoor we nooit in een benoemswaardige uitputting terechtkwamen, of toch niet echt. Na 9u trekken kwamen we bezweet aan in een bergdorp waar we in de plaatselijke gemeentezaal onze ‘matjes’ mochten uitrollen. Matjes is echt een heel groot en dik woord voor de oude restjes mouche die alle hardheid van de grond op een overdreven harde manier in contact brachten met ons gehele lichaam. We aten, speelden nog een plezant Israëlisch kaartspel (Janev, zeer speelswaardig en past zo mee in het rijtje bij CUPS) en kropen tegen 9u in onze slaapzak.
Om 6u schoten de TLbuizen in gang en kropen we met kleine ogen en een serieuze dosis stijfheid af ons matje (waarvan ik mij heel de nacht had afgevraagd of het nog wel onder mij lag) om aan hikeday 2 te beginnen. Ik werd ineens overrompeld met een spijtgevoel, en dit omdat ik niet zoals al de rest (buiten Arne uiteraard) als een debiel de videoclip van Eric Prydz met' Call on me' had zitten imiteren. Misschien had de stijfheid dan op een niveau lager blijven hangen.
Trekdag twee eindigde met een kort maar krachtige klim en toen ik net iets te luid ademend mijn doel bereikte dacht ik dat ik tussen het happen naar adem door lichtelijk stond te hallucineren. Gelukkig hoorde ik enkele seconden later iemand anders even verbaast luidop denken :’ What the hell, are those kuikens red, bleu and green?!’. Hoe ze dit juist doen daar ben ik nog niet uit, maar I keep it in mind voor een of andere PO les binnenkort.
We aten en sliepen die avond bij een gezin die het wel een leuk idee vond om ons veel te lang te entertainen door hun kinderen in klederdracht liedjes en dansjes te laten presenteren. Zowel de basis van de teksten als de pasjes waren er, maar het geheel had nog veel weg van iets onduidelijks en haperends. Alsof dat alles nog niet genoeg was gingen we daarna marshmellows boven het vuur houden. Ik ging dit nooit meer eten en voor ik het wist zat ik weer vol plakkerige troep. Nooit meer.
Na 3 rondjes Janev kroop iedereen tegen 9u op de grond om slaappogingen te ondernemen die in mijn geval wederom bij de mislukte onder hen behoorde. Dankzij die mislukte slaappoging maakte ik wel voor de eerste keer een duidelijke aardbeving mee. Heel het huis waande zich even levend en de ramen lieten even vrolijk van zich horen, maar iedereen en alles bleef ongedeerd.
Om 4u begon dag3. Onze ongekamde haren werden bijeen gehouden door de iets te spannende rekkers van ons koplampen en zo sjokten we door het zwart van de nacht naar een plek waar we ons een laatste keer konden afvragen of we nu nog op of naast ons matje zaten. We installeerden ons met andere woorden zo dat we een klein uurtje later met veel oooh’s en aaah’s en wooohw’s en stilte konden meemaken hoe de zon dagelijks terugkomt van weggeweest. Bijna twee uur lang zaten we te staren naar een schilderijachtig tafereel dat een constante metamorfose onderging. Magnifico, dat kan ik u wel vertellen.

De laatste hike vond plaats op een dalende manier. Sommige mensen leven met een soort wens ‘ ik wou dat ik altijd naar beneden kon gaan, en nooit meer moest stijgen’. Wel beste mensen, voor zij onder jullie die met die gedachte rondlopen: spaar uw wensen voor betere dingen, wereldvrede en van die dingen, want 1 ding kan ik u na drie dagen trekken vertellen: dalen suckt. Stijgen is vermoeiend, maar dalen is gewoon klote. Mijn knie doet er nog lastig door.
Maar goed, aangekomen bij Lago de Atitlan besloten Arne y yo om daar nog een paar dagen te blijven. Onze dagen werden gevuld met belachelijk vroeg gaan slapen om dan weer op een veel te vroeg tijdstip terug vol energie te zitten, kayaken, voor school werken en lezen, nadenken over waar we zouden gaan ontbijten/lunchen/avondeten, gemengde gevoelens krijgen bij de gemaakte keuzes want het ander passerend voedsel zag er dan ook weer ineens heel goed uit, zwemmen in ons zwembad, genieten van Happy Hours met belachelijke prijskaartjes en het uitvoeren van 1 van mijn kankerverwekkende hobby’s: het slapende lichaam van hij met de prachtige rug bewerken met een alcoolstift.

Oh ja! Voor ik de uit de hand lopende langheid van deze blog tot de orde ga roepen moet ik toch nog even een kleine mededeling doen, speciaal voor de hippies onder ons.
Het heet San Marcos, is een klein hippiedropje te bereiken met een bootje, je kan er op elke tijdstip van de dag eender waar mediteren, onder piramides of gewoon in het midden van de weg terwijl je luistert naar het zeegeluid dat uit een schelp komt, praten over zweverige gevoelens en bedenkingen, er is een belachelijk groot aanbod aan Reikicursussen en 1worden met de natuur is het grootste aanwezige thema. Je hoeft jezelf niet te wassen en schoenen zijn ook overbodig. Alcohol is bijna onvindbaar en vind je het toch, bestel het dan niet want het is niet te drinken. Ik zag in gedachten ons mams al zingend en huppelend rondzweven in dit gebeuren. De La Gomeravibes zijn er meer dan aanwezig.
Dus vrienden, wanneer we allemaal op een punt zijn gekomen dat we beseffen dat sex, drugs en rock’n’roll ons niet gelukkig gaan maken herinner je dan dat er ergens in Guatemala deze plek bestaat. We kunnen er dan gezamenlijk gaan betalen om GEEN sex te hebben, NIET te drinken en alles wat met genotsmiddelen te maken heeft te bezien als het kwaad en NIET te praten gedurende een maand! En dat alles gebundeld in een prachtig verzinsel van een of andere hippiezot die dit schitterende verhelderende schepsel de naam MOONCOURSE gaf. Geweldig toch! We kunnen dus altijd terug als het moet! Maar nu eerst : genieten van het leven, vol overgave, zo veel mogelijk, zo vaak mogelijk, maar doe het wel allemaal veilig.

Ik ga stoppen voor nu.
Mijn qwertytoetsenbordje en mezelf zijn in een soort sleur beland en moeten wat afstand nemen van elkaar geloof ik.

Manana nosotros regresamos a nuestra casa en Antigua y yo voy a pasar la semana ayi, tranquillo. Viernes hay una fiesta final en Zamora y despues Judith,Anne,Caroline,Tessa y yo viajamos a Tikal y Belize. Perro yo no estoy seguro de todo porque todos los planes cambian a menudo..

Buenas dia y hasta luego!
Xanthe