Guatemalenzo

Buenas Noches Chicos!
Twee weken en enkele aanvragen ivm bloggen verder heb ik mijn huiswerk en studeerkaartjes geruild voor dit stuk electronica dat zijn leven iets te tranquillo leidt naar mijn goesting. Ik heb nog een uurtje tijd voor we met heel ons huisgenootschap achter een bord Italiaanse risotto kunnen kruipen, geprepareerd door el Italiano Pancho himself. Pancho zorgt er op zijn beurt voor dat je soms het gevoel krijgt de je jezelf in een scene van Lord of the Rings bevindt. Dit omwille van zijn hobbitachtige verschijning en zijn buikspierbevorderende manier van spreken (een speciaal soort mix van Italiaans, Spaans en ik geloof zelfs een vleugje Hobbitiaans..). Swat, doet er ook helemaal niet toe natuurlijk.

We zijn maandagavond, de zonsondergang heeft net weer zijn uiterste best voor gedaan om op een postkaartgebruiksklare manier tevoorschijn te komen en ook weer achter de twee vulkanen te verdwijnen, onze lome Franse huisbewoners doen waar zij klaarblijkelijk voor op de wereld zijn gezet: niets, Judith houd zich mee bezig met het prepareren van la cena, Arne zit over mij flink voor school te werken (a.k.a. houd zich bezig met muziek in I tunes en mompelt af en toe dat zijn pc geen lang leven meer te leiden heeft en dat dat voor een problematische situatie zorgt mits zijn depresieve bankrekening) en ik tokkel hier vrolijk op mijn qwerty-toetsenbordje waar ik ondertussen aan gewoon geworden ben (de 'e' met het streepje op heeft nog steeds geen blijk van leven gegeven..).

Ik zal jullie eens wat vertellen over la vida en Antigua y otras lugares.. Waar waren we. (ondertussen moet ik dan even terug xanthejolise.waarbenjij.nu checken, iets wat een kwart van mijn overige tijd in beslag neemt mits het internet ten huize chez nous even snel is als de bediening in een Guatemalteeks restaurant...)

Ik zit ondertussen in week 4 der pogingen tot het onder de knie krijgen van de Spaanse taal. Dit mas o menos met het gevolg dat ik mezelf verstaanbaar kan maken indien nodig, met enkele toevoegingen der handgebaren. Sommige woorden gaan er bij mij gewoon niet in, al lees ik ze dagelijks 3-4keer, dus heb ik bij deze exemplaren standaard uitbeeldingsbewegingen gecreerd die ik dan ook vlijtig van tijd tot tijd uitvoer in public. Ook op vlak van straattheater/mime-spelen ben ik dus gegroeid als persoon.
Maar dus: de weken verliepen hier weer zoals ze daar goed in zijn: opstaan, naar school sjokken (we zitten hier met een meerderheid aan Hollanders dus hier en daar een Hollands getint woord ertussen sotemieteren permeteer ik mezelf met veel plezier), zinnen stamelen in een soort Spaans (Engels en Spaans leven als twee handen op een buik binnen mijn lesuren) en elke dag hopen dat het al iets beter gaat, heel mijn priveleven blootleggen aan mijn leerkracht (altijd interessanter dan 4u per dag over koetjes en kalfjes praten) en er zo voor zorgen dat de psycholoogcapasiteiten van mijn leerkracht in stijgende lijn gaan, thuiskomen, lunchen en la casa of ergens in een comedor (een soort schuurtje waar ze voor 2euro heel je bord volhijsen met aardappelsla,rijst,tortillas,gebraden vlees en een sausje; zelf niet zo'n fan van en mijn 'lijn' die stilaan spoorloos blijkt te zijn al helemaal niet), huiswerk maken, woordjes blokken (of daarop zou het moeten lijken, maar de tijd vliegt wanneer je de dagelijkse overdosis aan woorden die maar blijft vermenigvuldigen naar binnen moet proppen waardoor ik meestal in de 'ik lees alles door' fase blijf hangen en de 'ik ken het' fase vaak verre toekomst blijft) avondeten, terug woordjes leren /lezen en dan, wanneer de energie het toelaat nog een Moza of Cuba Libre achterover gaan slaan in een of ander barretje. Deze laatste onderneming is de laatste twee weken eerder zeldzaam geweest..

Vorig weekend had ik mezelf voorgenomen om te transformeren tot streefbal en al de woordjes die tot het zakje 'ken ik nog niet, herhalen' behoren in mijn hersenpan te propper alsof m'n leven ervan af hing. Mislukt dus. En dit ten gevolg van een feestje op school vrijdag dat verdergezet werd in enkele barretjes met als gevolg een zeer aanwezige mannelijke poes en als gevolg het prachtplan om dan maar van de Happy Hours te gaan genieten die vrolijk waren opgelijst met uren en barretjes ergens in een gratis revista (tijdschrift). Het eerste nam plaats om 1u.
De ochtend was vroeg toen we werden geroepen door ons bed met als gevolg dat ook zondag de mannelijke poes moest passeren en dus ook mijn streefbaltransformatie wederom bij de mislukte pogingen werd geplaatst. Dan maar gaan zwemmen in Al Pilar, een zwembad iets buiten Antigua waar het water recht uit een bron uit de bergen in een blauw bad spuit en waar je jezelf 'lekker kan verfrissen' (lees: klappertandend heen en weer trappelen en denken dat je sportief bezigbent).

Na dit weekend volgde er weer een semi normale lesweek die stopte op donderdag (het semi-normale-ik-lig-op-tijd-in-bed-gedeelte dan toch). We hadden Luiz en Iemand (ook zijn naam behoord in mijn namenkennis tot een der steeds weer opnieuw vergetene) uitgenodigd op ons dakterras om wat voor live muziek te komen zorgen. Samen stellen zij een muzikaal duo voor dat verbazingwekkend goedgezind en met een groot soort uithoudingsvermogen meernaals per week de barretjes in Antigua onveilig maakt.
Tegen half8 arriveerde Luiz en nog geen uur later zat er een dikke 20man vrolijk vodka,gin,rum en elders achterover te kappen. Wat begon als musica en vivo para dos chicos eindigde in luidkeels door elkaar zingen en luttele pogingen van Mvr Wierenga tot overname van gitaarrifvoorzieningen... Dit bleef bij pogingen die evenals tot de mislukten onder hen hoorden...
Het feest werd verdergezet in La Sala (uitweiding hiervan is leesbaar in verslag nr3 geloof ik) waarna Judith, Luiz en mezelf nog een afterparty gingen opzoeken in een andere bar.. Niet de moeite, zo bleek achteraf, en al helemaal geen goed idee,zo bleek de dag erop...
Na 1u slaap sjokte ik de volgende morgen met ogen van klein kalieber naar school om daar mijn pijnlijk hoofd te ondersteunen terwijl Rudy (m'n leerkracht) vlijtig verderging met de les. Tegen de pauze had hij het schitterende idee om het te gaan hebben over welke verschillende sterke dranken ik weleens drink en wat deze tot gevolg kunnen hebben, met als gevolg dat mijn maag tegen 500km/u begon rond te draaien, mijn hoofd niet ver weg was van de exploderende actie zelf en ik het een topidee vond om thuis een pijnstiller te gaan halen. En niet meer terug te komen. En pogingen te doen om te slapen. Evenals horende bij de mislukte...
Niet veel later stonden Judith en Arne terug voor de deur en vertrokken we aan onze trip naar Rio Dulce.
Chickenbus > taxi > grote bus > bootje naar ons hostel op het water > aangekomen. Dit binnen een tijdspanne van mas o menos 9u. Vreemd dat wij in Belgie nooit zomaar voor 1 dag op en neer rijden naar bijna Zuid Frankrijk... Hier kan het allemaal.
Zaterdag werden we (zoals altijd, ook wanneer je op een tijdstip in bed kruipt waar mijn mams van zou zeggen dat het niet gezond is) tegen 9u wakker en kropen we terug in de bood om op het vaste land een busje te nemen gedurende wederon een uurtje en zo te belanden aan de warme watervallen. En warm waren ze! Zwemmen, naar de bron wandelen, ons om een of andere onbekende reden insmeren met klei (ik ken de rede wel maar vind het 'oh amai ik voel ineens zo zacht'-moment erna altijd een beetje overroepen), terug zwemmen, onder de warme waterval trappelen, gebeten worden door vissen, niet meer in het water willen en dan maar te voet naar een in de buurt liggend meer wandelen. Dat sportief wezen en wandelen werd snel omgeruild voor in de laadbak van een picuptruc kruipen en zo arriveren aan el lago (een meer) om daar in een 5u durende stortbui terecht te komen. Na een half u (de stortbui begon dus net maar het einde was niet meteen in zicht) kropen we wederom in dezelfde laadbak, werden onze Coronas gemengd met lekker vers regenwater, werden we gedropt aan een 'bushalt', schoten we wortel ( en dit ging rap, want we kregen goed veel water), namen we de bus die een half uur te laat was (heerlijk toch, al die vervoersmiddelen waarin we minstens een derde van onze tijd hier slijten) en nestelden we onzelf met een paar pinten, een goedgevuld bord eten en een Long Island Ice Tea als desert in een bar, waar af en toe iemand van ons drie de zin ' da weeeeer' op zich nam.
Omdat we zijknat waren en over een soort pech bezitten waarmee het weer bij elke uitstap in een soort depressie beland, besloot God ofzo dat het wel goed was geweest en dat we toch recht hadden op een droge bootrit naar ons hostel. Daar werd er nog een kaartje gelegd, tegen de regels in van onze eigen drank genoten en maakten we kennis met iets waardoor het kind in mij weer de bovehand nam : a honeybear (dit is niet de juiste naam, maar voor beeld bij naam > facebook, album Guatemala, open voor iedereen). Het was een aapachtig beertje dat in de bomen (vermoed ik, anders had het beest een probleem omtrent zijn geur want zijn natte pels zorgde nu niet meteen voor een overheerlijke eau de toilettegeur) bij het hostel leefde en tam was geworden doordat mensen hem eten gaven. Topbeest. Ik wil er een.

De volgende dag terug in de bus (eeeuj) voor maar 7u (maar 7u! goed op de gaspedaal gedrukt zwaarvoetige buschauffeur! gracias) om terug in Antigua te belanden, goed te gaan eten in Rainbowcafe met een streep live muziek op de achtergrond en dan thuis nog wat huiswerk te gaan maken dat Anne voor me had meegenomen doordat ik 'door omstandigheden' mijn les niet kon afmaken vrijdag...

En dan zijn we weer terug bij vandaag.
En vandaag de dag heb ik ook een soort plan ivm toekomst enzo.
Volgend weekend trek ik vrijdag met Arne op pad voor een paar dagen. We beginnen met 3 dagen te hiken tussen twee vulkanen (geloof ik, iets met veel wandelen, belachelijk vroeg opstaan en prachtige plekken) om dan maandag aan te komen aan Lago de Atitlan. Daar blijven we dan een paar dagen ( ik de hele week, hij geen idee) in San Pedro, een hippie-achtig dorpje naar 't schijnt waar Judith al zo vaak terug naartoe is gegaan dat het wel de moeite moet zijn. Een dorpgeworden Reggae Geel men zegt.. Klinkt dik in orde! Daarom dat ik er ook heel de week ga blijven om vrijdag vergezeld te worden door Judith, Anne en Tessa. Zondag komen zij terug naar Antigua en heb ik een week die nog opgevuld moet worden, om dan 8 maart een afscheidsfeest te placeren bij ons op school (inl afterparty) om dan voor meer dan 10u in een bus te kruipen (eeeuj! love it!) en samen met Judith, Anne en geen idee wie nog naar Tikal te trekken, om van daaruit verder te trekken naar Belize (buurland > googelen die handel... ;p). Judit en Anne trekken vanuit Belize verder naar Costa Rica en Mexico (ja ik wil mee, maar heb dan nog maar een dikke week) en ik moet ook daar nog iets voor bedenken. Maar ik hoop op sympatiek volk met briljante ideeen die mij tegen het lijf gaan lopen en andersom en dat ik samen met deze topmensen nog op hemelse plekken ga belanden in Guatemala om dan rond 25maart terug naar Antigua te keren en van daaruit 27 maart aan mijn terugreis te beginnen, om dan 28 maart aan te komen in Amsterdam (candidaten om mij te komen halen? :D Mijn thuiskomst van Suriname was heerlijk! gewoon, zomaar...)

Ik merk ahora dat ik er opnieuw in geslaagd ben om vlugge lezers teleur te stellen, mensen die niet genoeg kunnen krijgen evengoed en zij die lezen uit interesse op een punt heb gebracht van 'en nu is het genoeg'.
Vandaar:
EINDE

Hasta luego amigos!